چالش های حقوقی «اینترنت اشیاء» و خلاء قانونی که باید مورد توجه قرار گیرد! اولین بار اصطلاح «اینترنت اشیاء» را «کوین اشتون» در یک سخنرانی به سال ۱۹۹۹ میلادی ضرب می‌کند. او در این سخنرانی اظهار می‌دارد: امروز رایانه‌ها و بنابراین اینترنت، از لحاظ اطلاعات تقریبا به طور کامل به انسان‌ها وابسته اند. نزدیک به حدود ۵۰ پیتابایت (یک پتابایت برابر با ۱۰۲۴ ترابایت است) از داده‌هایی که از طریق اینترنت در دسترس است ابتدا از طریق انسان‌ها با عمل تایپ کردن، فشار دادن یک دگمه ثبت، گرفتن یک عکس دیجیتالی یا اسکن کردن یک بارکد ایجاد و گرفته شده است. مشکل این است که مردم زمان، توجه و دقت محدودی دارند. همه این‌ها به این معنی است که آن‌ها در تحصیل داده‌ها درباره اشیاء دنیای واقعی خیلی خوب نیستند. اگر ما رایانه‌هایی می‌داشتیم که همه چیز را می‌دانستند آگاهی در مورد اشیاء با استفاده از داده‌هایی که آن‌ها بدون هیچ کمکی از ما گردآوری می‌کنند، ممکن می‌شد و ما قادر می‌شدیم هر چیزی را رصد کنیم و بشماریم و در حد بالایی اتلاف، ضرر و هزینه را کاهش دهیم. ما می‌توانستیم بدانیم چه زمانی اشیاء نیازمند جایگزین، تعمیر یا یادآوری هستند و اینکه آیا همچنان تازه هستند یا وضعیت عالی خود را پشت سرگذاشته اند.