انفجار ذهن

چند سالی است که موضوع شبکه های اجتماعی در محافل رسانه ای مورد تامل قرار گرفته است. بهتر بگویم با غافلگیری تمام مورد توجه قرار گرفته است. نتیجه بدیهی چنین امکانی، شکل گیری نوع جدید و متفاوتی از ارتباطات انسانی، شکل بندی های اجتماعی، شبکه سازی ها و در مجموع اجتماعاتی از جنسی کاملا متفاوت است که با توجه به روند تحولات فناورانه که در حال وقوع است، نوعی جدید از رسانه همه جا حاضر و پویا را به ارمغان آورده است.

بدیهی است پیامدهای اساسی این دستاورد در وهله اول برای رسانه های سنتی از قبیل مطبوعات و رادیو و تلویزیون می باشد که از این فناوری هم میتوانند به کشف فرصت های بالقوه آن پرداخته و البته با تنگ نظری به برخوردهای سلبی با آن دامن زنند.

 مطلع شدم مرکز تحقیقات صدا و سیما در نظر دارد شماره تابستان ۹۲ فصلنامه علمی - پژوهشی «پژوهش های  ارتباطی» را به موضوع «رسانه و شبکه های اجتماعی مجازی» اختصاص دهد . از این رو از تمام صاحب نظران ، استادان ، پژوهشگران و علاقمندان به این موضوع دعوت شده تا مقاله های خود را در سر فصل های زیر یا  حداکثر تا تاریخ ۲۰/۳/۹۲ به دفتر فصلنامه ارسال کنند. همچنین می توانید از طریق مکاتبه با آقای حمید ضیایی پرور(سایت خبرنگار) آثار خود را ارسال دارید.

در ادامه مطلب محورها و جزئیات را بخوانید.

دکتر محمود سریع القلم، استاد دانشگاه شهید بهشتی در مطلبی که در تابناک منعکس شد در مورد سال ۱۳۹۲ نکته ای را مطرح کرده اند که خواندن آن خالی از لطف نیست ایشان به یک خلق و خوی از ما ایرانیان اشاره کرده اند که خواندنی است:

وقتی با پیشنهاد تابناک روبه‌رو شدم، با شش دوست مشورت کردم و دو ساعت فکر. تصمیم گرفتم به جای چندین نکته، یک نکته را مطرح کنم که همه ما در سال ۱۳۹۲ کمتر حرف بزنیم و کمتر قضاوت کنیم.

 چرا این نکته؟ به نظر می‌رسد میانگین ایرانی‌ها تقریباً در مورد همه چیز و همه کس اظهار نظر می‌کنند؛ بعضاً با قاطعیت.

 عبارات (من نمی‌دانم، من اطلاع ندارم، من به اندازه کافی اطلاع ندارم، من مطمئن نیستم، من باید سئوال کنم، من باید فکر کنم، من شک دارم، من در این باره مطالعه نکرده‌ام، من این شخص را فقط یک بار دیده‌ام و نمی‌توانم در مورد او قضاوت کنم، من در مورد این فرد اطلاعات کافی ندارم، اجازه دهید من در این رابطه سکوت کنم، فردا پس از مطمئن شدن به شما خبر می‌دهم، هنوز این مساله برای من پخته و سنجیده نیست) و مشابه این عبارات در ادبیات عمومی ما، بسیار ضعیف است. تصور کنید اگر بسیاری از ما این گونه با هم تعامل کنیم، چقدر کار قوه قضائیه کم می‌شود. چقدر زندگی ما اخلاقی‌تر می‌شود و از منظر توسعه یافتگی چقدر جامعه تخصصی‌تر می‌شود.