نکته ای که شاید ناشی از کنجکاوی فراوان و البته لجام گسیخته برخی از ما یا ریشه در شهرت دوستی و میل به خودنمایی در بعضی مان داشته باشد؛ خصایصی که کم یا زیاد در اغلبمان وجود دارند و حوادث تنها بستری برای بروزشان فراهم می‌آورند. نکته ای مهم و کلیدی که ثابت می‌کند با نکوهش سلفی بگیران و دوربین به دستان نمی‌توان با ظهور و بروز این پدیده در حاشیه حوادث مهم مقابله کرد.

اما آیا پذیرفته است در حاشیه یک حادثه تروریستی نیز شاهد پدیده دوربین به دستان باشیم و دور کردن این افرادِ فوق کنجکاو برای نیروهای امنیتی دغدغه باشد؟ نیم نگاهی به تصاویر حادثه های شوم تروریستی روز گذشته در تهران، به ویژه در مجلس شورای اسلامی که در بطن شهر و در منطقه ای پرتردد قرار دارد، ثابت خواهد کرد که پاسخ به این پرسش چندان ساده نیست!

این را تصاویری نشان می‌دهند که در بطنشان عده ای دوربین های تلفن همراهشان را به سمت ساختمان مجلس شورای اسلامی نشانه رفته اند و در حالی که ثبت جزئیات حادثه (به دلیل بعد مسافت) برای عکاسان حرفه ای که تجهیزات مفصلی نیز همراه دارند، دشوار و حتی غیر ممکن است، تلاش دارند تصاویر اختصاصی به ثبت برسانند. آن هم در شرایطی که تروریست ها در طبقات بالایی ساختمان هستند و بارها با آتش گشودن بر رهگذران و مردم عادی، ثابت کرده اند هدفی جز افزایش شمار قربانیانشان ندارند.

موضوعی که شاید شمار بسیاری از افراد کنجکاو حاضر در خیابان ها و کوچه های اطراف مجلس از آن خبر نداشتند و از سر این بی خبری می کوشیدند به محل حادثه نزدیک تر شوند. هرچند انبوه جمعیت حاضر پشت درهای تعبیه شده در کارگاه آواربرداری و امداد و نجات پلاسکو در روزهای فراوان پس از آن حادثه، پیشتر ثابت کرده اطلاع از زشتی های این رفتار تأثیری در ترک آن ندارد.

نکته‌ای که حضور انبوه دوربین به دستان در معابر منتهی به مجلس در روز گذشته، تکمیل ترش کرد تا بدانیم نه تنها زشتی های این رفتار، که خطرات ناشی از حادثه ای تروریستی نیز قادر به پایان دادن به این رفتارها نیست؛ واقعیتی نگران کننده که با وقوع حوادث شوم دیروز و تأمل در یکی از شگردهای تروریست ها در شکل دهی موج دوم حملات تروریستی در یک زمان در یک منطقه، هراس انگیز جلوه می‌کند.